Tijdens het strijken ontwikkelde ik mijn idee over luisteren in een spel met allemaal setjes oren, die naar hun favoriete muziek luisteren. Ik wilde dit vormgeven met oren van kunstenaars, vrienden en buren. Genoeg mensen deden mee. Ik mocht hun oren fotograferen. Ze gaven me hun favoriete muziekjes mee. Thuis maakte ik er via mogelijke en onmogelijke kleuren allemaal persoonlijke aquarelletjes van. Elk setje oren heeft een eigen kleursfeer. Die zette ik in een kader en husselde ze door elkaar. Daarna liet ik het op Dibond printen en plaatste ik het in een baklijst. Oren zijn allemaal verschillend maar lijken ook op elkaar. Dus hoe herken je ze en hoe weet je het zeker? Ik wilde verder graag dat je met een aparaatje en een draaiknop het plaatsnummer van een oor kon draaien en dat je dan het bijbehorende favoriete muziekje kon horen. Hoor je twee keer hetzelfde muziekje, dan horen die oren bijelkaar. Mijn man en 'partner in crime' kwam met het idee om dit via een ouderwetse bakeliet telefoon te realiseren. Die kochten we via internet. Mijn man schreef een programmaatje wat ervoor zorgt dat het juiste muziekje bij de juiste oren te beluisteren zijn. Via een muziekprogramma zochten we de meest herkenbare korte fragmentjes bij elkaar. Toen alles in theorie werkte leegde hij de telefoon en vulde het met de juiste electronica. Het spel is af, het werkt prima en kan gespeeld worden.